Kahramanmaraş ve 10 ili yıkıma uğratan sarsıntı felaketini yaşayan bir depremzede o anlarda yaşadıklarını anlattı. Satır satır içini döktüğü o paylaşım çaresizliğin ne demek olduğunu derinden hissettirdi.
Kahramanmaraş’ta 7,7 ve 7,6 büyüklüğünde meydana gelen 9 saat aralıklı iki sarsıntıdan etkilenen bir vilayetimizde Hatay’dı.
Hatay’ın Antakya ilçesinde yaşayan bir vatandaş o anları satır satır anlattı.
Instagram hesabından yaptığı paylaşımda ‘Meryem Melis Bastacı’ isimli kullanıcı o anlarda yaşadıkları çaresizliği adeta bizlere de hissettirdi.
Depremin birinci sarsıntıları ile yataktan fırladıklarını söyleyen Bastacı, “Bizi o denli bir saatte yakaladı ki en derin uykumuzdaydık” dedi.
Depreme ailesi ile birlikte yakalanan vatandaş, meskenden çıkmakta dahi zorlandıklarını tabir etti: ‘O kadar sallanıyordu ki ayakta durmakta zorlandık. birinci saniyelerde kapı dışına bile çıkamadık.’
“Bütün hayatınız gözlerinizin önünden geçiyor.”
Bastacı, sarsıntı bittikten sonra zar sıkıntı meskenden çıkabildiklerini ve dışarda dehşetli bir yağmur yağdığını belirtti. Sarsıntıya yakalandıkları birinci anlarda ise vefatın soğukluğunu ‘Bütün hayatımız gözlerimizin önünden geçti’ diyerek anlattı.
Dışarı çıktıklarında gördükleri görünüm ile şaşkına döndüklerini söyleyen Bastacı, “Sanki distopik bir dünyanın içindeydik. Enkaz altından ‘Sesimi duyan var mı?’ çığlıkları yükseliyordu. Sarsıntıdan canını kurtarmış olanlarınsa artık ne konutu ne de arabası yoktu” diye konuştu.
Depremden sonra bölgede yollar tıkalı olduğu için yakınlarının yanlarına gidemeyen aile, aramalarına da yanıt alamayınca telaşları artmıştı. Bastacı, ‘Sabah olduğunda beşerler yakınlarına ulaşmak için yürüyerek enkazları gezmeye başladı. Hiçbir acil durum çizgisi çalışmıyordu. Kime gideceğimizi ve ne yapacağımızı şaşırmıştık’ dedi.
“İnsanlar araç-gereç olmadan yakınlarını enkazdan çıkarmaya çalışıyorlardı. Kiminin yakını elinde can veriyordu.”
Herkesin kendi gayretleriyle enkaz altında kalan sevdiklerini kurtarmaya çalıştığı o anlarda çaresizce birbirimize bakıp ağlıyorduk diyen Bastacı, sonraki günde de yardımın kendilerine ulaşmadığını söyledi.
“Belki onlar da yakınlarına ulaşmaya çalışıyorlardır.”
Bastacı, ‘Hatlar hala kesikti. Elektrik su hiçbir şey yoktu. Telefonlarımızın şarjlan bitmek üzereydi. Birden fazla insanın şarjı yakınlarını ve acil yardım merkezlerini aramaktan bitmişti. Birçok insanın telefonu da göçük altında kalmıştı. Hava o kadar soğuktu ki gece otomobilde yatanlar konutlarından çıktıkları üzereydiler. Pijamalı çorapsız ve ayakkabısız. Isınmak için otomobillerimizi çalıştırdık ve klimalarını açtık. Fakat yakıtlarımız bitti. Yollardan otomobille geçerken lastiklerimiz patladı. Mahsur kaldık. Yakıt veren dağıtan satan hiç kimse yoktu. Birinci gün AFAD nerede çığlıklarını duyduğumda aileme şöyle demiştim ‘Belki onlar da evvel kendi yakınlarının yanına gitmiştir’ diye konuştu.
“Bu sırada beşerler ikiye ayrıldı. Bir tarafta acı çekenler, öteki yanda bu acıyı suistimal etmeye çalışanlar.”
Bastacı o anlarda beşerler acısından öteki bir şey düşünemezken dükkanları yağmalayan ve insanların maddi bedel taşıyan eşyalarını ya da paralarını çalan bireyler olduğunu söyledi.
Depremin üçüncü gününde gönüllülerden gelen sıcak yemek ile karınlarını doyurmuşlar.
Bastacı sarsıntının üçüncü gününde nispeten hayat ile bağ kurduklarını şöyle anlatıyor: ‘Bir şeyler yedik hiçbirimizin iştahı yoktu. Su içtik susuzluktan başımız dönüyordu. Telefonlarımızı şarj ettik ve durmadan tekrar acil yardım merkezlerini aramaya başladık lakin aramalar gitmiyordu hala çizgiler kesikti hala yardıma geleceklerini düşünüyorduk. Ne yazık.’
“Teyzemin ve kuzenimin cesetlerini çıkardılar. Meğer birinci gün gelselerdi yaşıyorlardı.”
Gönüllü gruplar sarsıntının üçüncü günün Bastacı’nın teyzesi ve kuzenini enkazdan çıkarmışlar fakat teyze ve kuzen ne yazık ki hayatlarını kaybetmişti. Bastacı o anlar için ‘Keşke birinci gün gelselerdi’ diyor ve şöyle devam ediyor: ‘İlk gün gelselerdi çok fazla insan yaşıyordu herkesi bile bile vefata terk ettiler. Mezarlığa gittik yıkamadılar. ‘Biz yıkayalım’ dedik, müsaade vermediler. Mezar kazan bir tane kepçe makinesi vardı o da diğer kentten istekli gelmişti. Yardım yoktu. Her yer cesetlerin doluydu. Ölenlerin yakınları da öldüğü için alıp gömmeye götüremiyorlardı. Sokaklarda üstleri battaniyelerle sarılı binlerce ceset.. Birtakım kanallarda 120. Saatte çıkardık bu bir mucize diyip göz boyuyorlar. Kanmayın, o çıkarılan beşerler a kadar ağır yaralılar ki.. Teyzemin oturduğu apartmanda ikinci günün gecesi bir nineyi çıkardılar. Çıkaranlar o binada oturanların yakınlarıydı. 0 nene öbür gün vefat etti her yeri kırılmış ve ezilmişti.’
Her yerde teyzesini aramıştı.
Teyzesinin konutunun büsbütün yıkıldığını belirten Bastacı, ‘Onun kaçtığını düşünüyordum. Bu yüzden her yerde sokak sokak teyzemi ve kuzenimi aradık. Bu sırada Kışlaya’da baktım. Askerler oradaydı. Neden yardım etmiyorsunuz, diye sordum.’
“Askerlerin başında duran adam erlerine ‘Emir çıkmadan yardım etmek yok’ dedi.”
Bastacı bu sırada askerlerin başında duran adamın erlerine şöyle seslendiğini söylüyor: ‘Hemen odalarınıza gidin buyruk çıkmadan yardım etmek yok! Beşerlerle muhatap olmayın.’
Depremin dördüncü gününde artık büsbütün ilkel yaşama geçtiklerini söyleyen Bastacı, öteki meseleler başladığını söylüyor.
‘Hijyen yok. Tuvalet yok. Çadır yok. Konteyner yok. Yakıt yok. Elektrik yok. Su yok. Yakıt almak istiyorduk nakitle satılıyordu. Kart geçmiyordu zira elektrik yoktu. Ancak para çekecek bankamatiklerde yoktu. Parayla verilmesi esasen başlı başına… Sokakta yatmak inançlı değildi. Beşerler insanları yağmalamaya başladı. Araçlarında yatan insanların otomobillerini sallayarak otomobillerinden yakıtlarını, lastiklerini alabilecekleri her şeyi almaya çalışıyorlardı. Polis, jandarma hiçbir şey yok.’
“Her şey çok berbattı. Artık inancımız kalmamıştı. Bizleri bile bile mevte terk ettiler. Daha söylenecek çok şey var fakat kalbim daha fazla dayanmıyor.”
İşte o paylaşım: