Şöyle bir anımsayın; hepimiz yakınlarımızı kaybettik. Biz yaşarken bu dünyadan yolculadık onları. Değil mi?
Peki o sıkıntı vakitlerde, sevdiklerimizi yitirdiğimizde nereden dayanma gücü bulduk?
Nasıl devam edebildik?
Ailemiz vardı geride kalan. Konutumuz, yuvamız vardı. Geçmişimiz, anılarımız. İşimiz vardı gidecek, bizi oyalayacak. Arkadaşlarımız, dostlarımız, akrabalarımız. Eşyalarımız vardı, yıllar yılı anılar biriktirdiğimiz, teselli bulacağımız. Gün gelir yerin ve eşyanın bile ruhu olduğunu anımsarız.
Sevdiklerimizi kaybettiğimizde yas tuttuk ve devam edebildik; sıkıntı da olsa.
Peki artık, zelzeleden sağ çıktıysak?
Evimiz yıkıldı. Ailemiz enkaz altında kaldı. Kimsemiz kalmadıysa dünyada? Akrabalarımız gitti… Komşuların meskeni de yıkıldı. Mahallemiz, şehrimiz…
Çocukluk arkadaşlarımız, anılarımız. Eşyalarımız da yok. İşimiz vardı o da yok. Dükkan yıkıldı. Ve bir çadırdayız. Epey kaybın akabinde “yaşıyoruz” diyebilir miyiz? Geçmişimizi yitirmişken bir gelecek kurabilir miyiz?
Bunu nasıl yapacağız?
Nasıl üstesinden geleceğiz?
Şu an o çadırdaki kişinin siz olduğunu düşünün. Canlandırın lütfen. Bir an kendinizi o kişi yerine koyun. Demem o ki; sorumluluğumuz var. Hem de büyük. Çok fakat çok süratli biçimde barınma, beslenme, sıhhat, eğitim, istihdam üzere hayatın tüm ihtiyaçlarını sağlamalıyız. Bu bir teselli olur, hayata devam etme gücü verir.
Normale dönmemizi istiyorlarmış. Hayatın olağan akışına dönmesini bekliyorlarmış. Kolay mı?
Normale dönebilir miyiz?
Artık eskisi üzere olabilir miyiz? Olabilecek miyiz?
Deprem bölgelerindeki muhtaçlıkları karşılarsak…
Oralarda inançlı kentleri süratle kurabilirsek…
Ve birebir vakitte İstanbul ve tüm Türkiye’de çabucak başlarsak… Tek işimiz gücümüz önceliğimiz bu olursa ve şöyle 2-3 yıl, bilemedin 5 yıl içinde çok geniş kapsamlı zelzeleye hazırlık çalışmasını bitirebilirsek tıpkı acıları bir daha yaşamayız. Kahramanmaraş, Adıyaman, Hatay, Malatya, Gaziantep acısını hiç unutmayız da en azından acılara yeni acılar eklemeyiz. Çünkü nasıl ki; Maraş’ta 7.5 büyüklüğünde sarsıntının geleceği biliniyordu, İstanbul’da da 7.5 büyüklüğündeki zelzelenin tarihi takvimi doldu. Hazır olduğumuzu söyleyebilir miyiz? Maraş depremindeki “enkaz” buysa İstanbul’da ne olur?
Üzgünüm.
Ama bunları konuşmak zorundayız.
Sorumluluğumuzu yerine getirmeden olağana dönemeyiz. İnançlı konuta taşınmamış tek bir depremzede kalmayana kadar normalleşemeyiz.
Dilimizle ne kadar desek de boş, normalleşemeyiz. Gidenlerin hakları, kalanların hayatı bize emanettir. Bunu unutursak kalbimiz kurusun.